Әлбәттә, менә сезгә кыш турында татарча сочинение:
Кыш килде
Кыш – иң матур вакытларның берсе. Бөтен җир ап-ак кар белән каплана. Агачлар ак япмага төренә, барысы да әкият дөньясына охшап кала. Безнең авылда да кыш үзенең матурлыгы белән сөендерә.
Иртән торып тәрәзәдән карасаң, бөтен җирдә кар ята, ә күктә кояш елмая. Без дуслар белән мәктәпкә барганда юлда уйнап, кар атышып, шау-гөр килеп барабыз. Кар яуганда бөтен дөнья тын кала, бары тик кар бөртекләре җиргә төшкән тавыш кына ишетелә.
Мәктәптән соң без таудан чана шуарга чыгабыз. Бу – иң күңелле шөгыльләрнең берсе. Без шунда рәхәтләнеп уйныйбыз, йөгерәбез һәм көләбез. Кайчакта кар бабай да ясыйбыз. Кар бабай ясаганда безгә зурлар да кушыла, һәм барыбыз бергәләп эшлибез. Кар бабайның күзләрен күмердән, борынны кишердән ясыйбыз, ә башына иске эшләпә кидерәбез.
Кыш көне өйдә дә күңелле. Кич белән без гаилә белән бергә чәй эчәбез, тәмле ризыклар ашыйбыз һәм җылы мич янында утырып, әкиятләр тыңлыйбыз.
Кыш – ул могҗиза, матурлык һәм күңелле мизгелләр вакыты. Мин кышны бик яратам, һәм аның һәр көнен түземсезлек белән көтеп алам.