Кышкы уеннар турында мини-әсәр
Кыш килгәч, авыл балалары өчен иң күңелле вакыт җитә. Кар бөртекләре әкрен генә җиргә төшкәндә, бөтен дөнья ак юрган астына күмелә. Бу вакытта балаларның түземсезлек белән көтеп алган уеннары башлана.
Бер көнне, мәктәптән соң, Зилә белән Айдар урамга чыкты. Аларның күзләре шатлык белән балкый иде. Кар әле яңа яуган, йомшак һәм ап-ак. Балалар, башта чаңгы алып, тау башына менделәр. Зилә, иң беренче булып, тау башыннан шуып төште. Аның артыннан Айдар да, көчле итеп этелеп, чаңгыда төшеп китте. Бу вакытта аларның шат авазлары бөтен авыл буйлап яңгырады.
Аннары, балалар кардан өем ясап, шунда качышлы уйнадылар. Зилә Айдарны көтмәгәндә кар өеме артында тапты, һәм икесе дә көлешеп җибәрделәр. Аларның битләре кызарып чыкты, әмма бу салкыннан түгел, ә уенның рәхәтлегеннән иде.
Кич җиткәч, балалар өйләренә кайтырга ашыкты. Аларның күңелләрендә кышкы уеннарның рәхәт хатирәләре калды. Бу көнне озак хәтердә сакларлык итеп уздырдылар, һәм алар тагын да шундый күңелле мизгелләрне көтеп калдылар.